Help, ik ga ten onder…..
Ik dacht dat het leven na het afstuderen een feestje zou zijn maar alles gaat gewoon door. Ik voel veel angst.
Ch: In feite is alles een nieuw begin. Je bent de studie gaan doen vanuit een verlangen. Daar heb je nu een stuk van gerealiseerd. Maar de studie was niet alleen om de studie maar ook om iets wat NA de studie zou komen. Dat is in feite nu.
Lekker helder.
Ch: Wat is het meest verontrustend?
Geld.
Ch: Hoe mooi onze visie en onze idealen ook zijn, voor de meesten van ons er is ook het niveau waar we onze broek moeten ophouden.
Wat bedoel je?
Ch: De meesten van ons moeten werken voor ons brood.
De ‘boze mensenwereld’ maakt mij soms angstig en dan wordt ik een klein meisje dat het allemaal niet weet.
Ch: herkenbaar en ook niet erg behulpzaam in het verwezenlijken van wat dan ook. En daarmee zit je weer op de weg van zelfkennis. ‘O dat is er dus ook, mijn grootsheid, mijn visie, mijn hart EN er is een klein meisje dat denkt: ‘kan iemand het voor mij doen? Moet ik het echt allemaal zelf doen?’
Je studie is klaar, de eerste oogst is binnen. Het eerste plezier van het halen van het examen is over en daar zit je nu. Het is spannend! En dan komen de oude overlevingsmechanismen weer uit de kast.
Daar zit ik nu.
C: En dan slaat de onrust toe: ik moet geld verdienen en o help, de wereld staat niet springend op me te wachten met grote aanbiedingen; ‘kom bij ons! Kom bij ons!’
Waar sta jij nu in dit hele gebeuren?
Ik ben begonnen met een eigen bedrijf. Toen ik studeerde hing het er een beetje bij, maar het liep goed, nog steeds trouwens want ik zat in een flow en het maakte nog niet zo uit.
Ch: Toen was je zelfstandig en je onderhield je zelf er van en nu droogt het een beetje uit?
Ik kan nog een tijdje vooruit als het moet.
Ch: En daarna zal ook wel iemand je een boterham geven, denk je niet!
Maar dan komt die kramp in me op. Wat nu?
Ch: Gewoon doorgaan, kleine stapjes. Erkennen dat er kramp is. Kramp voelen, kramp erkennen, kramp doorzien. Ted heeft me ooit een ongelooflijk belangrijke vraag gegeven. Hij vroeg, wanneer ik weer gespannen bezig was dat alles ‘straks vast niet goed’ zou gaan: ‘Wat is NU het probleem?’
Meestal was uiteindelijk het antwoord dat ik bang was dat ik straks ten onder zou gaan. Maar wat is NU het probleem? Ik heb al mijn mogelijkheden, ik heb mijn visie, wat is de eerste stap NU? Misschien wel even hardlopen of yoga doen zodat ik meer gecenterd raakt en het spook van de angst kan doorzien. Op een ander moment bedenk je serieus een scenario wat je gaat doen als de nood echt aan de man komt en dat laat je dan ook weer los.
Solliciteren als postbode.
Ch: Of vakken vullen bij de plaatselijke supermarkt. Ik heb zelf een hele tijd een poetsbaantje gehad. Dat is soms een beetje lastig voor een bepaald deel in ons dat een hele grote visie heeft. De uitdaging is dan om het hart te blijven vertrouwen! Dat het niet voor niets die grootse dingen wil en ervaart.
Ik raak ontroerd.
Ch: Dit gesprek hebben is ook een eerste stap!
