Leven zonder de glaswand
In een opleiding die ik doe kreeg ik als feedback, dat ik het mooi kan vertellen maar dat ze het niet geloven. Soortgelijke feedback heb ik eerder gehad. Ik worstel met wat dit is.
Ch: Herken je het?
Het is wel weer een eye-opener en inmiddels herken ik het ook wel.
Ch: Wat zeggen ze tegen je?
Ik praat over iets maar ik ben niet echt aanwezig.
Ch: Ken je dat van jezelf? Zie je jezelf als het ware achter een glazen wand zitten
Nu je dat zo vraagt zie ik dat ja. Ik bereid het goed voor en vertel een verhaal.
Ch: Wow!
Hoe zo, wow?
Ch: Dit is een begin! Hoe zou het leven zonder de glaswand zijn?
Heerlijk.
Ch: Ken je momenten in je leven dat de glaswand er niet is?
Die ken ik en die momenten zijn heerlijk. Met mijn kinderen bijvoorbeeld.
Ch: Dus je weet eigenlijk precies wat het verschil is.
Het lijkt alsof het harnas nog om gaat bij een groep.
Ch: In een groep vind jezelf terug in een harnas.
Jouw verlangen zou kunnen zijn: ‘Ik wil met iedereen omgaan zoals ik met mijn kinderen omga. Met een open hart. Onvoorwaardelijk’.
Als je je dit leert herinneren vraag je zelf dan af, voordat je in gesprek gaat: ‘Als ik nu met mijn kinderen zou zijn, hoe zou ik dan het contact aan gaan?’
